maandag 5 oktober 2020

Geduld is een schone zaak, maar soms zo ver te zoeken

In het Reine(rie) komen

 

Geduld is een schone zaak, maar soms zo ver te zoeken

 

De stoom komt weer eens uit mijn oren. Manlief is vanmorgen in gezelschap van twee badmintonvrinden om 7:00 voor twee dagen vertrokken richting Amsterdam. De badmintonclub gaat op stap. Het originele plan was naar Zuid Frankrijk te gaan, echter heeft Corona code rood dat plan doorkruist.

 

Samen met de twee vrinden staan ook de bouwbegeleider en timmerman op de stoep, welke al snel gevolgd worden door twee elektriciens, de loodgieter, de architect, de stukadoor en drie tuinmannen. Manlief gaat op stap en laat mij met deze heren achter die in no time, mijn keurig opgeruimde en schone huis tot een ruïne weten te maken. Het huilen staat me nader dan het lachen. Is dit een grap? Is manlief bang dat ook ik wellicht iets leuks ga ondernemen in deze twee voor mij vrije dagen? 

 

Sinds drie weken wonen manlief en ik weer in ons volledig verbouwde en nieuw ingerichte huis. Gedurende ruim acht maanden hebben wij elders gewoond en hebben de bouwvakkers alle ruimte en tijd gekregen om onze monumentale boerderij te moderniseren en schilderen. Er zijn muren neergehaald, plafonds ten dele verwijderd, vloeren uitgegraven en vernieuwd, keuken en badkamers vernieuwd en ten slotte het hele huis opnieuw geschilderd, zowel binnen als buiten. Het resultaat is verbazend, verrassend, zelfs verbluffend. Het is ruimtelijker, lichter, uitnodigend en warm. We zijn meer dan tevreden, het is mooier geworden dan we hadden durven dromen. 

 

Na ruim acht maanden in een weliswaar kleiner, edoch ook vrijstaand huis met rondom tuin, dicht tegen het stadje aan te bivakkeren, kon manlief echt niet langer wachten en moest terug naar onze ouwe, nieuwe stek. 

‘Desnoods leg ik onze matrassen op de grond’ dreigde hij uiteindelijk. Ik maakte nog niet zo’n haast en dacht er niet over om studentikoos op de grond te gaan slapen. Ik had absoluut geen zin in dat wat me nu overkomt: terug in ons prachtige, nieuwe huis en dan worden overlopen door werkmensen met enorme schoenen, die zich nergens iets van aantrekken: rustig met modder onder hun schoenen binnen banjeren, de trap op en af, slaapkamer in en uit, alle toiletten in huis gebruiken, zodat er geen schone bril meer te vinden is. Wie heeft toch ooit bedacht dat mannen staande moeten plassen?

 

Begrijp me goed, tegelijkertijd ben ik reuze blij met de mensen die ons huis tot ons paleisje hebben weten te maken. Het is zo ongelooflijk mooi geworden en de bouwmensen zijn gouden mensen, doen hun uiterste best, denken met je mee en soms zelfs voor je uit, wat een enkele keer in hele verrassende resultaten uitmondt. Maar het is lastig dat zij, zo lang het huis nog niet helemaal klaar is, dusdanig thuis zijn, dat dát af en toe niet strookt met mijn verwachtingen en/of programma. Maar goed, inmiddels nadert de verbouwing dan toch zijn finale. Vandaag is het vrijdag en sinds lang werden we vanmorgen niet om 7:00 uur gewekt door schilders of elektriciens die naar binnen wilden.

 

Vandaag heb ik sinds lang niet het idee, dat wanneer mijn interieurverzorgster naar huis gaat, ze eigenlijk voor niets is geweest. Manlief en ik beschikken vandaag voor het eerst over een heerlijk schoon en fris huis en er liggen geen schilders, elektriciens, loodgieters, timmermannen op de loer om alles weer onder een laag stof, gruis of ander vuil te verstoppen. Dit is GENIETEN met hoofdletters!

 

IJsselstein

September 2020

ARK

zondag 26 januari 2020

Een Franse notaris speelt haar machtsspel

Een Franse notaris speelt haar machtsspel

Mijn schoonzusje woont sinds jaar en dag in een inmiddels verlopen badplaats, in de Vogezen, het noorden van Frankrijk. Ik ging er vanuit dat een badplaats altijd aan de kust ligt, maar vandaag de dag weet ik dat dit helemaal niet zo hoeft te zijn. Wanneer je over warmwaterbronnen beschikt, ook wel thermale baden genoemd, mag je kennelijk je stad de toevoeging les-Bains meegeven, zo ook Plombières-les-Bains. Wisten jullie trouwens, dat thermale baden ontstaan doordat zich vulkanische activiteit onder de grond bevindt? Ja, dat klinkt inderdaad logisch, maar ik had er niet eerder bij stil gestaan. Nu weet ik het.

Maar goed, terug naar mijn schoonzusje. Samen met haar vriendin heeft ze daar hun gîte geëxploiteerd. Voorafgaande hieraan gingen jaren van zware arbeid: de dames wisten van een oud, vervallen boerderijtje een prachtige, stevige herberg te maken met diverse rustplaatsen voor vermoeide fietsers en wandelaars. Zij hoefden in die tijd geen calorieën te tellen of squads te doen om in vorm te blijven. Zij tilden samen zware balken, toiletpotten, douchebakken, raamkozijnen, zakken cement en zand, bakken water de trap op en bleven zodoende jarenlang in topvorm.

Inmiddels is mijn schoonzusje nog de enige eigenaar en ook zij heeft in haar wijsheid besloten de gîte te verkopen. Dat is gelukt, aan een echtpaar uit de Elzas. Prima, denk je, maar dan reken je buiten de Franse notarissen. En dan met name die nog slimmer denken te zijn dan hun voorgangers, zelfs wanneer dit hun eigen man is. 

De koopakte is getekend, verkoper en koper zijn het eens, de overdracht kan plaats vinden, ware het niet dat de huidige notaris bedenkt dat er sprake is van een ‘droit de passage’. De notaris brengt de partijen die daar recht op hebben, daarvan op de hoogte. Nogal voorbarig blijkt later wanneer mijn schoonzusje bij de gemeente navraag doet. ‘Onzin’, zegt de gemeente, maar het kwaad is geschiedt. Het mannetje die dat recht volgens de notaris heeft, en alleen de notaris is die mening toegedaan, eist nu dat recht op. Om de eigendomsoverdracht te laten passeren is de handtekening van dit 84 jarige mannetje nodig. 

Met dank aan de notaris slaapt mijn schoonzusje al nachten niet, is de verkoop van september tot Joost mag weten wanneer uitgesteld, wordt mijn schoonzusje geacht de mogelijkheid van gebruik van de droit de passage te herstellen. Deze was in de loop van de jaren dicht gezet ten gunste van haar parkeerpleintje, er heeft nooit iemand naar gevraagd, in geen dertig!!!! jaar en nu moet het dan weer open. Het mannetje heeft meerdere mogelijkheden om naar zijn terrein te komen, de gemeente vindt het de grootste onzin, maar de notaris niet. 

Er stond mijn schoonzusje niets anders te doen dan een kraan te bestellen met chauffeur à raison van een paar honderd euro, die de droit de passage weer herstelt. Het mannetje komt zijn woord na en tekent bij de notaris dat wat hij moet tekenen. Het transport kan plaatsvinden, zou je denken! 
Ik feliciteer mijn schoonzusje met het behaalde resultaat en vraag langs mijn neus weg wanneer de eigendomsoverdracht plaatsvindt, waarop mijn schoonzusje antwoordt: ‘Geen idee, dat kan nog wel even duren, pas wanneer de notaris tijd heeft.’ Ik vraag me af hoe druk een notaris het zal hebben in januari in een plaats als Plombières-les-Bains?
Eén ding is zeker: deze Franse notaris speelt haar machtsspel volledig uit.

IJsselstein, 26 januari 2020
ARK

Vreemdgangers



Vreemdgangers


Donderdagochtend net even na 11:00 stap ik weer in de auto bij Anja. Deze keer met koffertje. Het is tijd voor ons jaarlijks weekendje strand. Dit jaar gaan we naar Noordwijk. Normaliter gingen we altijd met de honden (twee labradors en één kooikerhondje) naar Domburg, het Badhotel. Een fantastisch hotel waar honden buitengewoon welkom zijn. Voor de entree van dit familiehotel staat een hondenhok met daarnaast een goed gevulde waterbak, een grote ton met hondenbrokjes, een even grote ton met hondensnoepjes en ook aan de hondenpoepjes wordt gedacht, er zijn voldoende plastic zakjes.

Eén van de labradors is na 14 prachtige levensjaren definitief ingeslapen, de andere labrador was geleend, van mijn oudste dochter en tevens buurvrouw. 
Sinds 7 maanden heeft Hetty een pup, een ruwharige teckel, maar ze vindt hem nog te jong om mee te nemen naar een hotel. Tenslotte heeft ze geen idee wat er gebeurt wanneer de pup alleen achterblijft op de hotelkamer. Ik schat in, dat een pup binnen afzienbare tijd een behoorlijke ravage weet aan te richten. Tenslotte is voor haar de ervaring nieuw en vormt naar alle waarschijnlijkheid alles in die kamer een uitdaging om daar je tanden eens fors in te zetten. Daarnaast is er het risico dat zodra jij de kamer uitloopt,  je pup in no time de geluidwerendheid gaat testen.
De kooiker is solidair en blijft thuis, bij de baas en wij gaan vreemd, wat betreft het hotel wel te verstaan.

In Noordwijk aangekomen drinken we, na het inchecken, samen met Louis van Gaal een kopje koffie. Nou ja, dat wil zeggen, Louis zit met een journalist bij het raam, wij zitten op vier meter afstand te genieten van het schouwspel en van onze koffie. Inmiddels heeft Hetty zich bij ons gevoegd. Even later volgt er een heuse fotoshoot. Even dacht Hetty dat de enorme lamp en fotograaf speciaal voor ons klaar stonden, echter belandde ze al snel weer met beide benen op de grond. “Beetje draaien, ja graag wat meer in het licht, ja prima zo.” De camera zegt drie keer ‘klik’ en de fotoshoot is klaar en zo ook Louis. We krijgen een knikje, hij ook, drie keer en weg is hij.

Ook wij stappen op, trekken onze jassen en laarzen aan en dalen 71 treden af naar het strand. Het is niet het mooiste weer, maar het is droog en vrijwel windstil. De wereld om ons heen is grijs, de temperatuur is fris, de zee brult. We genieten en lopen stevig door. We worden enigszins opgejaagd door het horloge van Hetty. Haar horloge kent o.a. drie ringen, één houdt het aantal gelopen stappen bij, de ander het aantal op- of afgelopen trappen en de derde de tijd van stil staan. Hetty wil ze alle drie aan het eind van de dag vol. Wij offeren ons gewillig op. Echter protesteren we wanneer we ontdekken dat de trap met 71 treden, slechts voor één trap gerekend wordt.

Na het bestijgen van die ene, eeuwigdurende trap zijn we echt wel toe aan een alcoholische versnapering. Die nuttigen we in de lounge waar we deze keer tegen Harry Mens op lopen. En we bevinden ons niet eens in Hotels van Oranje. Zou Harry ook vreemd gaan?

IJsselstein, 26 januari 2020
ARK

De Date

De Date

Dinsdagavond 14 januari 18:30 stap ik bij mijn vriendin Anja in de auto. Even later laten we ons zelf binnen in het huis van Carola, onze gastvrouw. Vanavond vieren we als hockeyteam het nieuwe jaar 2020.

Eén lange tafel vult de moderne L-vormige woonkamer. Hij is stralend opgedekt met brandende kaarsen reflecteren in fraai glaswerk. Letterlijk een schitterend tafereel. In de korte poot van de L vinden we onze teamgenoten, 22 in totaal. Speelsters en oud speelsters, met zorg gekleed, uitbundig aan de babbel, glaasje bubbels in de hand.

Vanuit de keuken komen de heerlijkste geuren. Sandra en haar zus, sinds kort toegetreden tot ons dameshockeyteam, maken zich nu op een geheel nieuwe wijze onmisbaar. Het duurt niet lang voordat de eerste lekkernijen voorbij komen.

Ik zoek een plaatsje naast vriendin Hetty. Zij en ik hebben elkaar al een poosje niet gezien of gesproken, dus hoogste tijd. Zowel Anja als Hetty ken ik sinds jaar en dag, inmiddels zijn we onafscheidelijk: we sporten samen, gaan minimaal drie keer per jaar een lang weekend met elkaar op pad. We wisselen onze nieuwtjes uit. Ik vertel haar dat ik mijn blog nieuw leven heb ingeblazen en dat ze er nodig weer eens op rond moet snuffelen. Zij vertelt over haar pup, een ruwharige teckel, Juultje. 

Ondertussen wordt ons het ene na het andere culinaire gerecht voorgeschoteld. We genieten van het eten, maar zeer zeker ook van het gezelschap. Aan gesprekstof is er zoals gebruikelijk, geen gebrek. De meesten van ons kennen elkaar al zo lang, samen werden we 55+. Ook al hebben we elkaar even niet gezien, we schuiven zo weer aan en gaan verder waar we gebleven zijn. 

Tijdens het dessert stapt onverwacht Elsbeth binnen, we zijn even stil en geraakt. Elsbeth heeft vandaag haar moeder begraven en neemt toch de moeite nog even aan te schuiven. 

Wanneer Bianca, sinds jaar en dag onze coach, haar korte, krachtige speech uitspreekt, memoreert ze aan onze bijzonder hechte onderlinge band, dankt onze gastvrouw en onze geweldige kokkies. 

Op enig moment komt Marcel, de echtgenoot van Carola, binnen. Nieuwsgierig geworden door het geluid, komt hij even kijken hoe het gaat. Hij doet zijn best gezellig te mergen. Helaas voor Marcel gaat hem dat niet worden: leuke, knappe man, beste bedoelingen, maar tussen ons met onze jarenlange vriendschappen blijf je een buitenstaander, ook al ben je met één van ons getrouwd. 


IJsselstein, 26 januari 2020                                                                                         ARK

vrijdag 27 december 2019

Stront aan de knikker


Stront aan de knikker

Voor man en schoonzoon wordt dinsdag 24 december 2019 een memorabele klusjesdag. We zijn met de hele familie in ons chalet in de Franse Alpen. Het huis is inmiddels 24 jaar oud en er zijn onderdelen die hun leeftijd niet ontkennen. De toiletten lopen door, de flotters werken niet zoals het hoort, het toilet op de begane grond lekt. Man heeft einde vorig seizoen de Franse loodgieter uitgenodigd langs te komen, maar kennelijk heeft hij ons niet kunnen vinden. Nu stropen man en schoonzoon hun mouwen op en gaan aan het werk. Ze halen het spoelsysteem en de afvoer uit elkaar.

Ondertussen wordt er in de keuken ook hard gewerkt. Kleindochter van 11 wil een appelcake bakken en oudste dochter is druk met de voorbereidingen voor het Kerstdiner.

De mannen trekken erop uit om wat reserve onderdelen te kopen bij de Quincaillerie. Wanneer ze terugkomen worden oude onderdelen vervangen door nieuwe. Op enig moment zit man aan de keukentafel nieuwe onderdelen in elkaar te zetten met de oude voor zijn neus als voorbeeld. Wanneer ik de opening van het bestaande element inkijk, krijg ik een donkerbruin vermoeden, maar durf niet te geloven wat ik denk te zien. Voor de zekerheid vraag ik de ‘nieuwbakken loodgieter’: “is dat poep wat ik zie?”

Het antwoord is bevestigend en wordt begeleid door een scheldkanonnade waar geen woord Frans tussen zit. Hoe ik het in mijn hoofd haal hier iets van te vinden. Uhm, welke (d)rollen worden hier omgedraaid?? Denk maar niet dat er iets gebeurd, er wordt niets verplaatst, er worden geen verontschuldigingen gemaakt. Er is een royale garage, er is een groot terras, maar ja dat zijn niet de plekken waar je dit soort smerige werkjes doet.

Aan het einde van de dag laat God zij dank de Franse loodgieter zich alsnog zien en controleert de aansluitingen, zodat het water en andere zaken uitsluitend daar belanden waar wij ze hebben willen.

Chatel, 24 december 2019

ARK

maandag 23 december 2019

Dertig levensjaren verdwijnen rücksichtslos in de papiervernietiger


Dertig levensjaren verdwijnen rücksichtslos in de papiervernietiger

Het lijkt een onmogelijke opgave: over twee weken moet ons huis leeg zijn. Nee, verhuizen gaan we niet, verbouwen wel. We genieten al jaren van het wonen op een prachtige plek langs de Hollandse IJssel in een monumentale boerderij uit 1870.

De boerderij kochten we dertig jaar geleden van de boer. Destijds zei ik nogal eens: de koeien gaan van stal en wij gaan erop. Daar was niets aan gelogen. Terwijl wij in de boerderij woonden, werd deze grondig verbouwd. Langzamerhand veranderde de stal in slaap- en badkamer, de vier kleine slaapkamers aan de voorzijde van het huis werden samengevoegd tot de woonkamer met opkamer en wijnkelder, de kleine keuken met jongvee stal werd een heerlijke woonkeuken.

Niets meer aan doen zou je zeggen, maar ach na dertig jaar en van vijf bewoners met hond naar slechts twee bewoners, zonder hond, is het een uitdaging nog één keer de boel op te schudden en flink te moderniseren.

Het leukste van verbouwen is de tijd van plannen maken, dat verplicht tot niets. De enige die hard aan het werk wordt gezet is de architect, mijn man en ik zorgen steeds weer voor nieuwe aanpassingen en veranderingen. Tot het moment dat de architect er genoeg van heeft en langs zijn neus weg vraagt: “Zeg, wanneer willen jullie eigenlijk beginnen met de verbouwing en wanneer moet het klaar?”

Besloten wordt in januari te beginnen, de aannemer neemt aan dat de verbouwing ongeveer 4 maanden zal gaan duren, dus voor de zomer zijn we klaar. Dat klinkt goed, gaan we doen, besluiten we eind september. Dan moet het huis dus voor de Kerst leeg, want wij gaan met Kerst elk jaar naar de wintersport met het hele gezin en dat willen we ook dit jaar.

Voor we het weten, hebben we nog maar twee weken om het huis leeg te ruimen en al snel vragen we ons af waar we aan begonnen zijn. Vorige maand werd ik door onze jongste dochter geholpen de kledingkasten uit en weer in te ruimen, ondertussen alles wat we al langere tijd niet meer hebben gedragen aan een andere eigenaar toe te vertrouwen. Wat heerlijk mijn kledingkast zo netjes opgeruimd te zien, mooie stapels op kleur en ook de hangkast ziet er overzichtelijk uit.

Mijn werkkamer is enkele weken later aan de beurt en mijn hemel, wat komt daar allemaal tevoorschijn. Onbedoeld speelt de film van mijn leven zich af: foto’s, schoolrapporten, tekeningen, zelf gemaakte cadeautjes, Sinterklaas gedichten, ordners vol verslagen van vrijwilligerswerk, commissies, ouderraden, cliëntenraden, medezeggenschapsraden, verenigingen en clubs waar ik ooit lid van was, gaan een laatste keer door mijn handen alvorens in snippers bij het oud papier te belanden.

Een dag ruimen levert een enorme stapel lege mappen op, welke we rechtstreeks naar de kringloopwinkel brengen samen met vuilniszakken vol knuffels en kratten vol uitgelezen (studie)boeken.

Al ruimend bedenk ik welk plezier we onze kinderen hiermee doen, wanneer mijn man en ik op zeker moment in een andere versnipperaar eindigen.

Londen, 1 december 2019
ARK


zaterdag 21 december 2019

Zomaar een zaterdagmiddag



Zomaar een gewone zaterdagmiddag in september

Het is zaterdagmiddag, niet zonnig, grijs, maar wel droog en een aangename temperatuur. Vandaag rijd ik mijn jongste kleinzoon Joep (12) naar zijn uit-wedstrijd. Bij aankomst maken Joep en zijn teamleden kennis met de tegenpartij. Na het omkleden gaan ze het veld op, er wordt ingelopen, de keepers worden in hun beschermende kledij gehesen en er wordt ingeslagen. De coaches geven nog snel de laatste instructies, waarna de wedstrijd keurig op tijd begint. Twee keepers nemen stelling in twee doelen, twee scheidsrechters in onderscheidende kleding geven het startsignaal en 20 jongetjes verdelen zich over het veld.

Zo’n 15 jaar geleden liep ook ik in de kleuren van onze club op het hockeyveld met mijn stick te zwaaien. Ik was al achter in de 40 toen ik er aan begon en heb het spel zo’n 10 jaar met veel plezier gespeeld, alhoewel ik technisch gezien het spel nooit echt beheerste. Altijd had ik diep respect (of was het angst?) voor een scherp gespeelde bal of een ferme achterzwaai van de tegenstander. Ik ging graag een stapje opzij voor zowel de keiharde stick als voor de nog hardere bal.

Het is een beetje zoeken naar wie van je teamleden je het beste de bal kunt spelen, tenslotte is de competitie nog maar net begonnen. Joep probeert zich steeds weer vrij te spelen en wanneer de bal richting het doel wordt gespeeld neemt hij direct stelling naast de linkerpaal van het doel. Hij is er klaar voor: hij wil scoren. Leuk te constateren is dat hij dezelfde plaats in het spel heeft als zijn opa en oma: linksvoor.

De spelers worden door hun ouders aangemoedigd toch vooral tijdig de bal af te spelen, naar voren te gaan, de bal strak te spelen, de tegenstander te verdedigen en de bal weer af te nemen. “Ga door”, “Naar voren”, “Shoot”, “Speel af”, “Kijk uit”, “Op links”, “Achter je!”

Halverwege de tweede helft, de stand is ondertussen 2-1, wordt de bal op Wouter (11), de spits van ons team gespeeld, hij buigt met zijn stick aan de grond naar voren om de bal aan te nemen en een mooie voorzet te geven. Echter heeft zijn verdediger een eigen plan: hij haalt ruim uit om de bal met een ferme tik terug richting middenveld te slaan. Helaas wordt de bal gemist, maar krijgt Wouter de stick vol in zijn gezicht.

Paniek, bloed, vallende sticks en ook vallende en schreeuwende spelers. Er wordt om ijs geroepen, gevolgd door “een arts!”, “bel 112!” Langs de lijn worden ouders ongerust, een enkeling wacht niet af maar springt over het hek en rent naar de plaats waar Wouter met zijn handen voor zijn gezicht voorovergebogen op het veld zit. Bloed druppelt tussen zijn vingers door.

De wedstrijd wordt op aandringen van Wouter en zijn vader uitgespeeld, Wouter wordt per ambulance en met gillende sirene naar het ziekenhuis vervoerd. Ons team keert met dubbel verlies huiswaarts.

Uren later wordt aan de ouders van ons team bekend gemaakt dat Wouter zijn neus gebroken is, zijn oogkas verbrijzeld en zijn oog ondanks alle pogingen niet gered kan worden.

Daags na de wedstrijd wordt door de club een informatie bijeenkomst voor spelers en ouders gegeven. Wouters vader doet zijn verhaal en iedereen krijgt de kans te vertellen en te vragen. Net voor de afsluiting van de bijeenkomst steekt Joep zijn hand op en vraagt in alle ernst: “Kan Wouter als hij nog maar één oog heeft, nu beter horen?”



ARK, 3 oktober 2019

Landgoed Oldruitenborgh